In de tien jaar dat ik nu coach ben van gezinshuisouders (april 2014, begonnen bij Gezinshuis.com) heb ik met veel gezinshuisouders een bijzondere band opgebouwd. We kennen elkaar, weten van belangrijke gebeurtenissen in elkaars leven en werk en worden samen ouder, grijzer én wijzer. Mooi om mee te maken dat thema’s, die in de beginjaren voor veel spanning en stress zorgden, nu vaak niet meer zijn dan dagelijkse gedoetjes. Er is rust gekomen, zekerheid, ervaring, vertrouwen.
Tien jaar coach van gezinshuisouders: ik geniet volop van het samenwerken met deze prachtige doelgroep! Wat me steeds weer opvalt is de intense betrokkenheid bij de kinderen en de wil om te blijven leren en ontwikkelen (en daarbij ook de neiging om de eigen grenzen steeds verder op te rekken, wat dan weer veel vraagt van mijn coachvaardigheden😊). Ik heb veel en schaterend gelachen met gezinshuisouders om de knotsgekke situaties die ze soms meemaken. Ook heb ik verdriet gezien, als een plaatsing niet duurzaam is; boosheid bij onrechtvaardig voelende beslissingen; onmacht bij de schade die is aangericht bij sommige kinderen, bij de traagheid van systemen.
En hoe is het toch mogelijk dat het fenomeen Gezinshuis bij zoveel mensen nog steeds onbekend is? Hier rust een schone taak op mij en mijn medecoaches, om duidelijk te blijven maken dat gezinshuisouders Professionele Opvoeders zijn, die als geen ander de geplaatste kinderen kennen en die onmisbaar zijn als deskundige en raadgevende partij als er belangrijke, vaak ingrijpende beslissingen over de kinderen genomen moeten worden. Als coach kom ik dit vaak tegen en dan hebben we het over de rol die je hebt en wilt hebben als gezinshuisouders, als een spil in het hele netwerk. En dat je om te beginnen vooral jezelf en je eigen deskundigheid heel serieus moet nemen.
Het is niet vreemd dat het bij de reeds lang bestaande gezinshuizen in de coaching vaker gaat over: ‘Tot wanneer gaan jullie door met het gezinshuis en in welke vorm; wanneer willen jullie met pensioen, hoe bouw je het gezinshuis af?’ Zeker als je jongere kinderen in je huis hebt is het belangrijk om af en toe vér vooruit te kijken. Je wilt deze kinderen immers graag blijven begeleiden totdat ze er klaar voor zijn zich van je los te maken maar je wilt ze ook niet tot in het verzorgingshuis met je mee laten verhuizen…..
Dus het gaat om leven in het moment én je ook bewust zijn van de eindigheid van je loopbaan. Als je een coach hebt, laat hem of haar af en toe vragen naar je toekomstwensen en maak ze concreter.
Naast het thema ‘Afbouw’ kreeg ik juist het afgelopen jaar ook veel te maken met het thema ‘Opbouw’, een heerlijke tegenhanger! Opmerkelijk is dat ik een aantal nieuwe gezinshuizen mag coachen, waar jonge mensen aan het roer staan, nét begonnen aan hun loopbaan en nu al met hart en ziel kiezend voor dit pittige werk. Ik ben zwaar onder de indruk van de verantwoordelijkheid die zij al zo jong voelen en op zich nemen. En ze kunnen het nog ook! Wat zijn ze er goed in om de problematiek van de in huis geplaatste kinderen in proportie te zien, om niet alles tegelijk te willen en ook niet alles zelf te willen oplossen. En wat een energie! Ik leer hier van, als oudje….
Tien jaar coach van gezinshuisouders. Ik hoop het nog heel lang te mogen blijven doen….
Marie-José Hilhorst, gezinshuiscoach