Zet een groep gezinshuisouders bij elkaar en je hebt het meest bonte gezelschap ooit. Allemaal prachtige, unieke mensen. Dat is maar goed ook, want er zijn ook veel prachtige, unieke kinderen die een woonplek in een gezin nodig hebben.
Toch speelt bij veel van deze gezinshuisouders een gemeenschappelijk persoonlijk thema: waardering. Binnen de samenwerking in Jeugdzorgland wordt geregeld onvoldoende erkend wat de rol van gezinshuisouders in het leven van een kind is en hoe complex hun werk kan zijn. Van mensen uit hun omgeving krijgen ze juist vaak te horen hoe geweldig het is wat ze doen. Daar zitten de meeste gezinshuisouders vaak niet op te wachten.
Waar het gaat om de relatie met de kinderen, vraagt hun rol om een grote dosis bescheidenheid. Het is een rol waarin je de allerbelangrijkste personen uit het leven van een kind vervangt; de pappa en mamma. Die zijn meestal wat minder fortuinlijk geweest in het vervullen van hun rol en daarom mag een gezinshuisouder het stokje deels overnemen. Maar wel zonder pappa en mamma van hun voetstuk te gooien.
Daarnaast is bescheidenheid van belang, omdat het verlangen naar of vragen om waardering iets doet met de zelfwaardering van een kind in het gezinshuis. ‘Voor mij zorgen is heel zwaar’ is niet een boodschap die je een kind wil meegeven. Het ingewikkelde is dat het wel een boodschap is die zelfs onuitgesproken al over kan komen.
Natuurlijk heeft een gezinshuisouder, net als ieder mens, bij tijd en wijle gewoon behoefte aan een vet compliment. Het blijft in deze waarderingsspagaat een kwestie van balanceren, terwijl je ondertussen uitstraalt dat het een eitje is.
Fenna Janssens