Alweer bijna een jaar Covid  …   Corona, met alle onvoorziene dingen die daaraan vastzitten en daaraan vast hebben gezeten. Een jaar vol onvoorspelbaarheid. Julie houden het hoofd boven water, een kunst op zich. Ja, bij de 1 lukt dat wat makkelijker dan bij de ander … in elk geval steunen jullie de kinderen die bij jullie wonen onvoorwaardelijk. Lieve kinderen met vaak  verdraaid ingewikkelde problemen en gedrag.

Ik stel me zo voor … dat je het langzaamaan een beetje zat bent … spuugzat misschien zelfs. Een maandenlange worsteling over hoe het voor de kinderen wordt geregeld met schoolwerk, therapie en wie weet wat nog meer; je zit ‘met elkaar opgehokt’ in huis; wellicht hop je van quarantaine naar quarantaine; en tegelijk staan onverhoopt veel van je dierbaren en geliefden al langere op afstand van je. De kans is reëel dat je regelmatig het gevoel bekruipt er alleen voor te staan. Je houdt -als ik probeer me erin in te leven- dagelijks een hele verzameling ballen in de lucht. En dat terwijl je echt niet bent opgeleid voor jongleur.

En als dan eindelijk de basisscholen weer open gaan, besluit moeder natuur een paar kuub sneeuw voor je voordeur te storten. Hartstikke leuk -sneeuwpret- maar misschien nu even niet …

Mag je van dit afgelopen jaar balen? Mag je de situatie soms even recht in de ogen kijken en hardop erkennen dat het een kl…-situatie is? Zeker wel! Er is niets mis mee om zo nu en dan eens wat stoom af te blazen. En dat hoeft niet altijd genuanceerd, je hoeft het niet mooier te maken dan het is.

En tegelijk … als je te lang in dat gevoel blijft hangen is ook het einde zoek. Vandaar deze ongevraagde tip: zet in de realiteit van alledag regelmatig met elkaar een speurtocht uit naar sprankjes hoop,  optimisme en balans. Ik gun jullie in deze barre tijden in elk geval wat lucht.

Dus … gooi ik een balletje op, en ben ik benieuwd tot wat dat uitgroeit, welke kant het oprolt; ik ben nieuwsgierig of jullie elkaar via dit medium willen voeden. Met jullie verhalen over hoop, optimisme en balans. Met elkaar. Ik wil jullie -als het je aanspreekt- vragen op 1 van de volgende vragen te reageren … en het is uiteraard geheel aan jou op welke vraag je reageert en welke je laat voor wat het is … of dat je dit simpelweg helemaal aan je voorbij laat gaan.

Vertel eens, met alle gedoe van nu …

Wat geeft jou ‘lucht’?

Wat geeft jou -in het hier en nu- energie?

Als je terugdenkt aan het afgelopen jaar, waarop ben je trots?

Hoe lukt het jou om aan jezelf toe te komen, om voor jezelf te zorgen?

Welk positief gedrag van de kinderen springt er -wat jou betreft- uit?

Wat heeft jou in deze tijd een glimlach bezorgd van oor tot oor?

Wat helpt jou en/of je partner de batterij weer op te laden?

Waarvan gaan in deze tijden jouw ogen stralen?

Wie verdient van jou een enorm compliment?

Bij wie vind je steun of een luisterend oor?

Ik zou het persoonlijk toejuichen als jullie dit blog of vlog delen met de gezinshuisouders en pleegouders die je kent. En ik hoopvan jullie te horen. En bewust gebruik ik het woord ‘hoop’. Want een belangrijke wijsheid, die ik  van meerdere trainers in het sociaal domein heb gehoord, luidt dat de beste hulpverlener een hoopverlener is …

Uiteraard kun je, als je in je rol als gezinshuisouder of pleegouder behoefte hebt aan steun of een spiegel, een beroep doen op 1 van de coaches van het Netwerk Gezinshuis Coaching.

Zie www.gezinshuiscoaching.nl 

Aat Treebusch – gezinshuiscoach