Gezinshuisouders zijn professionals. Ook bijzondere professionals, want het werk dat zij leveren is niet alleen werk, maar ook hun leven. Vanuit hun drive om iets te betekenen voor kinderen, stellen zij hun huis en leven open. Dat blijf ik altijd heel bijzonder vinden.
Tijdens de coaching komt het onderwerp biologische ouders veelvuldig voor.
Wat ik o.a. hoor is:
“De kinderen komen zo druk terug van ouders, alle rust die we hebben opgebouwd is zo ineens weg”
“Ouders geven nergens toestemming voor, ze bepalen zelfs de kleding van de kinderen, terwijl ze nauwelijks contact hebben”
“Wij doen het nooit goed in de ogen van de ouders, wat we ook doen”
Maar ook :’
“Ouders willen dat hun kind bij ons blijft wonen”
“Er is een goede samenwerking”
Vanuit het SKJ wordt reflectie gestimuleerd. Er wordt gekeken naar onderstaande dimensies.
De technisch-instrumentele dimensie
Hoe kies ik in een situatie de specifieke kennis, methoden, technieken en richtlijnen? Op welke manier pas ik deze toe in concrete situaties?
De normatieve dimensie
Ben ik mij over het algemeen bewust van de normatieve dimensie van mijn handelen? In hoeverre spelen mijn eigen normen en waarden een rol? En op welke manier integreer ik de beroepsethische normen (beroepscode) in mijn handelen?
De persoonlijke dimensie
Wie ben ik als persoon in de professionele relatie? Doe ik mijn werk op een manier die bij mij past? Op welke manier spelen mijn eigen ervaringen en overtuigingen een rol bij mijn handelen? Hoe bewaak ik de grenzen tussen mijn professionele handelen en persoonlijke betrokkenheid, ervaringen, waarden? Hoe ga ik om met de spanningsvelden die hierbij optreden?
Coaching is een middel om tot deze reflectie te komen. Samen kijken we wat deze zinnen nu in jouw situatie betekenen. Waarin word je geraakt? Bij dit onderwerp worden gezinshuisouders veel geraakt op de persoonlijke dimensie en normatieve dimensie. Leven en werken met kinderen is zonder afstand, je bent steeds in elkaar nabijheid. Je raakt betrokken bij het kind, je wilt daar het beste voor. Maar wat is dat? En wat is het beste op lange termijn. Wat is jouw kijk op de ouders? En hoe vertaalt zich dit? Als jij je verplaatst in ouders, wat is dan hun verlangen? En hoe kijken zij hier tegen aan. En als je dan de stap maakt naar de kinderen. Wat is hun verlangen? Eén ding blijft belangrijk om te weten, namelijk dat kinderen altijd die verbondenheid met ouders blijven zoeken. Soms zie je dit duidelijk en soms nauwelijks. Wat is als professional jouw positie hierin.
Het mooie vind ik dat binnen de coaching hier ruimte voor is. Er is geen veroordeling. De coaches begrijpen het ingewikkelde van het leven met kinderen en daarbij ook nog professional zijn. Blijf deze onderwerpen bespreken zodat je de ruimte blijft houden om van betekenis te blijven voor het kind.
Wijnanda – gezinshuiscoach
Op dit onderwerp past aansluitend een bericht van Stichting Wortel:
Stichting Wortel op missie….
Stichting Wortel heeft een missie en dat is het verbinden van ouders met kinderen, daar waar het contact verstoord is. Bij kinderen, die geplaatst worden in pleeggezinnen, gezinshuizen, op groepen, maar ook bij (vecht)scheidingen komt het voor dat de contacten tussen ouder en kind (of familie) niet vanzelfsprekend meer zijn. Maar dat neemt niet weg, dat we ook uit de literatuur weten, dat kinderen zonder de verbinding met het eigen systeem op korte of lange termijn ontworteld raken. Wat je dan kunt zien is onzekerheid, “van wie ben ik er een”. Verstoring in de ontwikkeling van identiteit. “Ik niet waar ik onderdeel vanuit maak”. Maar ook kan je gehardheid zien. Een afschermen van pijn. Een eeuwige twijfel als je diep van binnen mag kijken bij deze kinderen. Een constant aanwezig stressniveau bij kinderen wat tot lichamelijk en psychische klachten kan leiden.
Maar het ligt soms ook zo ingewikkeld, want wat als een kind nu telkens met veel onrust terug komt van de bezoeken met ouders. Moet je dan doorgaan? Of is er wat anders nodig in de begeleiding voor, tijdens en na deze bezoeken? En wat dan!
Stichting Wortel erkent deze ingewikkeldheid, maar geeft ook aan” blijf oog voor de kinderen houden.”
Stichting Wortel heeft door heel Nederland Worteltuinen, waar kinderen en ouders gebruik van kunnen maken. Een ontmoetingsplek waar ze elkaar in rust en veiligheid kunnen zien, spreken en waar ze samen op ontdekking kunnen. Het zijn beschutte tuinen die tijdens zo’n bezoek alleen voor hen zijn.
Kijk maar eens op www.stichtingwortel.nl
Maar de Stichting is ook nog steeds op zoek naar meer tuinen, zodat de afstand van een bezoek naar een tuin zo klein mogelijk is.
En wil je meer weten over het belang van ontmoetingen kijk eens naar een onderzoek die 3 studenten van het CHE in 2020 hebben uitgevoerd.
https://www.gedeeldopvoederschap.nl/file/8897/download?token=c8ZVEucU
Stichting Wortel